براکی تراپی(brachytherapy) برای سرطان پروستات، تومورها را با ایمپلنت های کوچک رادیواکتیو که در پروستات شما قرار داده می شود، درمان می کند. انکولوژیست های پرتودرمانی ممکن است این درمان را براکی تراپی دائمی یا با دوز پایین بنامند زیرا ایمپلنت ها در پروستات شما باقی می مانند.
براکی تراپی سرطان پروستات یک درمان موثر برای سرطانی است که به سایر نواحی بدن شما سرایت نکرده است. در ادامه به بررسی دقیق تر این موضوع می پردازیم.
براکی تراپی برای سرطان پروستات چیست؟
براکی تراپی برای سرطان پروستات نوعی پرتودرمانی است که شامل قرار دادن ایمپلنت های کوچک رادیواکتیو در نزدیکی تومورهای سرطانی در پروستات است. انواع مختلفی از براکی تراپی سرطان پروستات وجود دارد. این مقاله بر براکیتراپی دائمی (میزان دوز پایین) تمرکز دارد. ایمپلنت ها دوزهای کم اشعه را طی 10 تا 12 ماه آزاد می کنند و سپس در بدن شما باقی می مانند. انکولوژیست های پرتودرمانی ممکن است از اصطلاح “دانه” یا “کپسول” در هنگام صحبت در مورد ایمپلنت استفاده کنند.
چگونه برای براکی تراپی سرطان پروستات آماده شوم؟
ابتدا با انکولوژیست پرتودرمانی خود ملاقات خواهید کرد که روند درمان را توضیح می دهد و به سوالات شما پاسخ می دهد. در مرحله بعد، آزمایشهایی برای تأیید اینکه میتوانید بیهوش شوید، از جمله آزمایش خون، الکتروکاردیوگرام (EKG) و عکسبرداری با اشعه ایکس قفسه سینه انجام خواهید داد. متخصص بیهوشی مراحلی را که باید یک روز قبل از عمل انجام دهید را توضیح می دهد.
در طول براکی تراپی چه اتفاقی می افتد؟
پرسنل پرستاری قبل از عمل شما را برای این عمل آماده خواهند کرد. متخصص بیهوشی به شما دارویی می دهد که باعث خواب آلودگی شما می شود و در طول عمل احساس آرامش می کنید.
پس از ورود به اتاق عمل، تیم انکولوژی پرتو به شما کمک می کند تا روی میز درمان بروید. سپس تیم بیهوشی، اقدامات بیهوشی را شروع می کند.
انکولوژیست رادیولوژی شما یک پروب اولتراسوند را در رکتوم شما قرار می دهد. پروب داخل غده پروستات شما را روی یک مانیتور تلویزیون نمایش می دهد تا انکولوژیست پرتودرمانی شما بتواند محل قرار دادن ایمپلنت ها و تعداد خاصی از ایمپلنت هایی که استفاده می کند را برنامه ریزی کند.
آنها سوزن های بسیار نازکی را که ایمپلنت ها را حمل می کنند در پوست شما وارد می کنند.
انکولوژیست پرتودرمانی شما بین 50 تا 100 ایمپلنت را در پروستات شما قرار می دهد. تعداد دقیق به عواملی مانند محل و اندازه تومور بستگی دارد. درمان ممکن است یک ساعت تا 90 دقیقه طول بکشد.
بعد از این روش چه اتفاقی می افتد؟
پس از درمان، شما را به اتاق ریکاوری می برند تا پزشکان بتوانند در صورت از بین رفتن اثرات بیهوشی مراقب شما باشند. شاید دو ساعت یا بیشتر طول بکشد.
هنگامی که در حال استراحت هستید، پزشکان کیسه یخ را روی ناحیه ای که سوزن ها برای تحویل ایمپلنت گذاشته شده است قرار می دهند. کیسه یخ به تورم کمک می کند که ممکن است پس از درمان شما ایجاد شود.
پزشکان اطلاعات مربوط به عوارض جانبی احتمالی را که شما و انکولوژیست های پرتودرمانی قبل از درمان در مورد آن صحبت کرده اید، بررسی خواهند کرد.
عوارض جانبی براکی تراپی
- براکی تراپی دائمی/با دوز پایین عوارض جانبی فوری، کوتاه مدت و طولانی مدت ایجاد می کند.
عوارض جانبی فوری
- ناحیه درمان ممکن است احساس درد و تورم داشته باشد.
- احتمال دارد متوجه کبودی شوید.
- این عوارض خفیف هستند و در عرض دو یا سه روز از بین می روند.
عوارض جانبی کوتاه مدت
- احتمالاً باید بیشتر از حد معمول ادرار کنید یا احساس کنید که باید فوراً ادرار کنید. همچنین ممکن است با دفع ادرار احساس سوزش داشته باشید. این عوارض جانبی معمولاً طی شش تا هشت هفته آینده کمتر قابل توجه می شوند.
- احتمال دارد مقداری خونریزی خفیف داشته باشید. اگر خونریزی بیش از حد انتظار دارید یا اگر لخته های خون زیادی در ادرار خود مشاهده کردید با پزشک خود تماس بگیرید.
عوارض جانبی طولانی مدت
- اختلال نعوظ: تحقیقات نشان می دهد 25 درصد از افرادی که این درمان را انجام می دهند، دچار اختلال نعوظ (مشکل در حفظ نعوظ) می شوند. مهم است که به یاد داشته باشید که سرطان پروستات معمولاً افراد 50 ساله و بالاتر را تحت تأثیر قرار می دهد و افراد اغلب سال ها پس از درمان زندگی می کنند. شما ممکن است دچار اختلال نعوظ شوید که به درمان سرطان پروستات شما مرتبط نیست.
- قرار گرفتن در معرض تشعشع: ایمپلنت های رادیواکتیو در پروستات شما مقادیر بسیار کمی تابش می دهند. شاید نگران باشید که تشعشعات را به افراد دیگر، به ویژه کودکان کوچک یا افراد باردار منتشر کنید. آنها شاید تا آنجا که دوست دارند در اطراف شما باشند، اما شما باید مدت زمان نشستن آنها را در دامان خود محدود کنید. به طور کلی، بهتر است تا دو ماه پس از عمل، کودک کوچک یا فرد باردار هر بار بیش از 20 دقیقه روی پاهای شما ننشیند. اما شرایط هر کس متفاوت است. از انکولوژیست پرتودرمانی خود راهنمایی بخواهید.
- پروکتیت پرتویی: این وضعیت یک عارضه غیر معمول است. کمتر از 3 درصد از افرادی که در ناحیه لگن از جمله پروستات تشعشع دارند، تأثیر می گذارد. پروکتیت پرتویی پس از پرتودرمانی باعث خونریزی و التهاب در رکتوم شما می شود.
- سیستیت پرتویی: ممکن است متوجه خون در ادرار خود شوید. این اغلب اتفاق نمی افتد – کمتر از 3٪ از افرادی که براکی تراپی برای سرطان پروستات انجام می دهند سیستیت پرتویی را تجربه می کنند – اما اگر این اتفاق افتاد باید با پزشک خود تماس بگیرید.
مزایای براکی تراپی برای سرطان پروستات
این نوع براکی تراپی تومورهای سرطانی پروستات را هدف قرار می دهد و احتمال آسیب رساندن پرتو به بافت سالم مجاور را کاهش می دهد. این روش درمانی نسبت به سایر انواع پرتودرمانی عوارض و عوارض درازمدت کمتری دارد. تحقیقات نشان می دهد که براکی تراپی برای سرطان پروستات به اندازه هر نوع دیگر درمان سرطان پروستات موثر است.
چه زمانی پس از درمان به فعالیت معمول خود برگردم؟
اکثر افراد می توانند در عرض یک تا دو روز پس از درمان به فعالیت معمول خود بازگردند. به طور کلی، ایده خوبی است که این کار را آسان کنید و اگر در فعالیت های روزانه مشکل دارید، به پزشک خود اطلاع دهید.
در دو ماه اول پس از درمان، باید از فعالیت هایی که می تواند به کشاله ران شما فشار وارد کند، اجتناب کنید. (مثلا اسب سواری یا دوچرخه سواری.)
آیا براکی تراپی برای سرطان پروستات موفقیت آمیز است؟
یک تجزیه و تحلیل موفقیت بلندمدت نشان داد که 97٪ از افرادی که براکی تراپی دائمی / با دوز پایین دریافت کردند، 17 سال پس از تکمیل درمان زنده بودند. تحقیقات نشان می دهد که براکی تراپی برای سرطان پروستات موثرتر از هر نوع دیگر درمان سرطان پروستات است. گفته می شود، افرادی که این درمان را انجام می دهند باید آزمایشات غربالگری منظم برای سرطان پروستات را انجام دهند.
نکات پایانی
در براکیتراپی برای سرطان پروستات، انکولوژیستهای پرتودرمانی تومورها را با مقادیر بسیار کمی از مواد رادیواکتیو که کاشته شده یا نزدیک به تومور در پروستات شما قرار میدهند، هدف قرار میدهند. ایمپلنت دائمی است، یعنی در پروستات شما باقی می ماند. براکی تراپی سرطان پروستات یک درمان رایج برای سرطانی است که به سایر قسمت های بدن شما سرایت نکرده است.
